بیست و سوم اکتبر سال 2001 روزی بود که اولین آیپاد معرفی شد و امروز پانزده سال از آن اتفاق می گذرد. اتفاقی که زمینه ساز دگرگونی های فراوانی در صنعت موسیقی شد.
پیدایش حافظه های دائمی بدون سیلندر، توسعه اینترنت و پدیده دانلود و فرمت mp3 اگر چه برای همه راضی کننده بود اما برای موزیسین ها و کمپانی های پخش موسیقی، یک خبر ناگوار به حساب می آید و مهمترین محل درآمد این صنعت را با خطر جدی مواجه می کرد. شرکت های الکترونیکی با استفاده از این حافظه های قابل حمل و پس از واکمن و سی دی پلیرها نسل جدید از ابزار موسیقی را تولید کردند و نام آن شد mp3 player.
وجود این دستگاهها باعث شد تا سایت های متعددی در اینترنت متولد شود و آلبوم های مختلف را برای دانلود رایگان روی سایت خود قرار دهد. “نپستر” که مشهورترین آنها بود با شکایت گروه متالیکا مواجه شد و به دادگاه رفت اما در نهایت این گروه در مواجه با مخاطبان موسیقی و کاربرانی که ترجیح می دادند فایلهای mp3 را بدون دردسر داشته باشند، کوتاه آمد تا بابت این شکایت محبوبیتش را از دست ندهد.
mp3 player ها عموما از یک حافظه فلش تشکیل شده بودند که با پورت یو اس بی به کامپیوتر متصل می شد و یک فضای خالی را در اختیار کاربر قرار می داد تا فایلها را با ترتیب یا بدون ترتیب روی آن کپی کند. مکانیزمی که بسیار ابتدایی و عاری از خلاقیت بود. وجود این دستگاه ها تبدیل به دشمن اصلی صنعت موسیقی شد و فروش آلبوم ها به شدت در حال افت بود که شرکت اپل و در راس آن استیو جابز توانست فصلی نو در این بازار بوجود آورد و مفاهیم جدیدی به آن اضافه کند.
استیو جابز که خود، شیفته موسیقی و به خصوص باب دیلن بود این علاقه را با خلاقیتش و پدیده های موجود در دنیای تکنولوژی ترکیب کرد تا با تولد دو محصول صنعت موسیقی را متحول کند. سال 2001 بود که استیو جابز با همان ظاهر همیشگی به روی صحنه آمد و اعلام کرد که شرکت اپل کاری انجام داده تا هر کاربر بتواند هزار آهنگ را در جیب خود جا دهد. او با این توضیح دست در جیب شلوارش برد و یک مکعب مستطیل سفید-نقره ای رنگ را بیرون آورد و با افتخار گفت که نام این سخت افزار دوست داشتنی آیپاد است.
آیپاد سفید و زیبا علاوه بر خاص بودنش تبدیل به یک ناجی برای صنعت موسیقی شد. این پلیر دوست داشتنی به همراه خواهر دوقولیش (آیتونز) توانستند فرهنگی جدید برای خرید آلبوم موسیقی بسازند. فروشگاه آیتونز تبدیل به اولین فروشگاه مجازی موسیقی شد که کاربر با پرداخت الکترونیک می توانست آلبوم مورد علاقه خودش را خریداری کند. دیگر خبری از یک حافظه معمولی قابل حمل نبود و آیپاد به شکل فوق العاده ای با اطلاعات داخل آیتونز همگام سازی می شد و دسترسی به آن تنها از طریق آیتونز امکان داشت. کم کم اهالی دنیای موسیقی به آیپاد و آیتونز روی خوش نشان دادند و فروشگاه آیتونز تبدیل به آرشیو بزرگی از موسیقی شد که می توانست جوابگوی هر سلیقه ای باشد.
اما آیپاد، فصلی نو در طراحی محصولات اپل به حساب می آمد و بعد از آی مک و مک بوک های رنگی ، جانی آیو و استیو جابز به رنگ سفید رسیدند و توانستند با حداکثر سادگی یک زیبایی مطلق را خلق کنند. آیپاد به جای دکمه های معمول از پدیده تازه ای به نام “کلیک ویل” بهره می برد که با لمس آن می توانستیم و صدای موزیک را کم و زیاد کنیم. شیوه دسته بندی هر فایل موسیقی در آیپاد نیز متفاوت بود. فایل ها بر اساس مشخصاتی که از قبل در آیتونز وارد شده بود شامل شناسنامه ای می شدند که در آن نام هنرمند، نام آهنگساز، سال انتشار، سبک و طرح روی جلد آلبوم بود. رفته رفته آیتونز به منبع مهمی برای آمار فروش آلبوم های موسیقی شد و سایت های مشابه دیگری راه اندازی شد هیچکدام امروز موفقیت آیتونز را ندارند.
اما آیپاد در سالهای بعد، تکامل پیدا کرد و انواع مختلفی از آن تولید شد. آیپاد شافل، آیپاد نانو، آیپاد فوتو و آیپاد کلاسیک تا پیش از تولید آیفون، یک وسیله ضروری برای موزیک بازها به حساب می آمدند و اپل توانست سودش را با این محصول تضمین کند. اما قابلیت های منحصر به فرد آیپاد بود که زمینه ساز طراحی محصولاتی چون آیفون شد.
به کار گیری تکنولوژی لمسی در کلیک ویل، استقبال از آیپاد فوتو اپل را متقاعد که برای موسیقی و طرفدارانش حساب ویژه ای باز کند و محصولات امروزی نظیر اپل موزیک، آیفون، آی فوتو و… به شدت تحت تاثیر آیپاد هستند.
استیو جابز آیپادی داشت که تمامی اجراها و آلبوم های باب دیلن را در آن ذخیره کرده بود؛ جانی آیو در سفرش به انگلستان با گروه U2 آشنا شد و یک آیپاد خاص طراحی کرد که امضای اعضای گروه پشت آن حک شده بود و امروز تیم کوک مسمم تر از همیشه فستیوال آیتونز را در لندن برگزار می کند. همه این آدم ها تنها و تنها یک راز دارند :
” به علایقشان احترام می گذراند، آنها را با شکوه انجام می دهند و دیگران را در آن شریک می کنند. “
منبع:تک شات