اینستاگرام به دلیل امکان انتشار عکس های روزمره به سرعت باب شد، به دل ما نشست و رنگ و لعاب بیشتری به زندگی مجازی ما داد. فرصت انتشار لحظه هایی از زندگی که کمتر کسی آنها را می بیند، شبیه به گوی جادویی پنهان مانده ای بود که یک نفر از زیر خاکستر آن را بیرون کشید و آلبوم های روزمره مان را به دنیای مجازی کشاند. یک اتفاق روزمره و جذاب که از دل آن ستاره های تازه ای سر برآوردند؛ آنهایی که می توانستند عکس های خوب بگیرند و البته یادداشت های جذاب و هیجان انگیز برای آن عکس ها بنویسند. در ادامه با شركت پگاه سيستم همراه باشيد.
حتما برای شما هم پیش آمده که نگاهی به صفحات پرلایک بیندازید و با خودتان بگویید: « این عکس ها که چیزی ندارند، چرا اینقدر پرطرفدارند؟» خب، راز بزرگ در یادداشت هایی است که افراد برای این عکس های به ظاهر معمولی می نویسند.
هنگام نوشتن هر کپشن، این فرصت در اختیار شماست که عکس را کامل کنید. ما همه می دانیم که یک عکس خوب چه ویژگی هایی دارد اما بعضی از مشخصات در عکس مشخص نیست. به همین دلیل است که هر عکس خوب، استحقاق یک متن خوب را هم دارد
در اینستاگرام چه اتفاقی می افتد؟
همین الان به اینستاگرام بروید و اولین عکسی که لود می شود، ببینید. چه عکسی است؟ حالا به یادداشت آن نگاه کنید. چه چیزی نوشته؟ شما به صورت ناخودآگاه پس از خواندن یادداشت، دوباره به عکس نگاه می اندازید و سعی می کنید با توجه به اطلاعات جدیدی که از عکس دارید، آن را ببینید. اگر پس از دانستن این اطلاعات، بازهم از عکس خوشتان آمد، لابد لایک هم می زنید و می گذرید و این عکس در حافظه تصویری تان ثبت می شود. حقیقت این است که عکس و متن مکمل یکدیگرند. عکس نوشته شماست که به مخاطب می گوید « چه چیزی، کجا و چه زمانی ثبت شده و داستان احساسی و منطقی پشت این عکس چیست.» این پروسه رفت و برگشتی به رفع کنجکاوی مخاطب کمک می کند و او نمایی کلی از تجربه شما به دست می آورد. به همین دلیل واجب است که هر عکس، عکس نوشته ای به همراه داشته باشد و اسامی، داستان ها، تاریخ، مکان و دیگر مشخصات را بیان کند. شاید الان به نظرتان سخت باشد، اما به محض امتحان کردنش متوجه می شوید که اساسا آسان ترین شکل نوشتار برای عکس های اینستاگرامی همین روش است.
نمونه مناسب این نوع نوشتار، نشنال جئوگرافیک است. آنها شبیه به یک استراتژی همیشه نوشتن یادداشتشان را از اطلاعات عمومی درباره عکس شروع می کنند و به اطلاعات جزئی تر می رسند یا کاملا برعکس؛ از اطلاعات جزئی به سمت اطلاعات کلی تر پیش می روند. آنها برای وسوسه کردن شما از چنین روش ساده ای استفاده می کنند و شما را مجبور می کنند تا دوباره به عکس نگاه کنید. اگر که میزان وسوسه و هیجان بالا بود، شما روی لینک مربوط به متن هم کلیک می کنید و به وب سایتشان می روید برای آنکه حس کنجکاوی تان را برطرف کنید و به خواندن عکس و متنی به آن سادگی و روانی اشتیاق نشان دهید.
مناسبات میان عکس و متن
هنگام نوشتن هر کپشن، این فرصت در اختیار شماست که عکس را کامل کنید. ما همه می دانیم که یک عکس خوب چه ویژگی هایی دارد و در بهترین حالت به دنبال کنش و واکنش موجود در تصویر می گردیم. اما بعضی از مشخصات-که بالاتر درباره شان صحبت کردیم- در عکس مشخص نیست. به همین دلیل است که هر عکس خوب، استحقاق یک متن خوب هم دارد تا در رابطه ای دوجانبه، این دو همدیگر را کامل کنند. هر کدام نقشی برای بازی کردن دارند و تلفیق این دو نیز اهمیت پیدا می کند. در حقیقت هر عکس نوشته ای در حال بازگو کردن یک اتفاق و داستان است که باید به آن توجه کرد و به مخاطب نیز یادآوری کرد که در حال خواندن برشی از یک اتفاق است و نه تمام آن.
نوشتن این متون هم راهکارهای ساده ای دارد. برای نمونه حتما بهتر است که حتی در کوتاه ترین متن نیز از فعل استفاده کنید. به این ترتیب این اجازه را می دهید که اطلاعات نوشته شده برای عکس، ذهن مخاطب را به پرواز درآورد. نقل قول ها، عبارت های آشنا و جمله های کوتاه به این ماجرا کمک می کنند. بهترین سوالی که می توانید از خودتان بپرسید، این است که چه اتفاق هایی را از عکس جدا کرده ایم؟ چه چیزی را ما می دانیم و مخاطب نمی داند؟ این سوالات به شما کمک می کند تا جذابیت تصویر را برای مخاطب بازگو کنید. برای رسیدن به پاسخ نیز کافی است پس از نوشتن متن، عکس و متن را نگاه کنید و ببینید که آیا اطلاعات لازم را ارائه می دهد؟ برای مخاطب وسوسه انگیز است؟ مخاطب را به هیجان می آورد؟ و از این قبیل سوالات که به شما کمک می کند تا ذهن مخاطب را بخوانید.
فاصله تا استارت آپ
با توجه به اینکه در این متن فقط از نشنال جئوگرافیک مثال آورده شده، لابد به خودتان می گویید: « چطور با رسانه ای بزرگ رقابت کنیم؟» در حالی که نیازی به این رقابت نیست. شما صرفا قرار است به نمونه های موفق نگاه کنید و با اطلاعات به دست آمده، به کار و کوشش خود رونق ببخشید.
نمونه ایرانی این کپشن نویسی های حرفه ای را می توانید در صفحه اینستاگرام «پیاده» ببینید. هدف این صفحه، تشویق مخاطبان به تهرانگردی است و برخی از متن های آن را مخاطبانشان ارسال می کنند. در حقیقت آنها تهران فروشی می کنند و کافه ها، رستوران ها، خیابان ها، کتابفروشی ها، تئاترها و … را در اختیار مخاطب قرار می دهند و همیشه در نوشتن کپشن هایشان به این طریق عمل می کنند.
آنها اطلاعات موجود در یک عکس را بیرون می کشند و با ساده ترین زبان برای مخاطب می نویسند که منظورشان چیست و به مشخصات عکس پایبند می مانند. ممکن است شغلی که شما راه اندازی کرده اید در برابر وسعت تهران هیچ به نظر برسد. راه این است که کمی گسترده تر به استارت آپ خود نگاه کنید. دوباره به سمت اهداف بازگردید و اهدافی کلی تر را مدنظر قرار دهید. هر چه در این استارت آپ موجود است، می تواند تبدیل به خوراک خبری شود؛ از ساده ترین اتفاقات تا بزرگ ترین اتفاق. راهش این است که از این به بعد، به جای نگاه کردن، ببینید. ببینید که در جزئیات کار چه اتفاقی می افتد. چند روزی این اتفاقات را برای خودتان ثبت کنید.
رفت و آمد آدم ها، بررسی مسائل، موقعیت با مشتری، طیف خریداران و … هر کدام از این موارد، می تواند تبدیل به عکس و عکس نوشته ای متفاوت شود. به محض آنکه به تماشای چنین فرصت هایی نشستید، سوژه متفاوت عکس ها برایتان زنده می شود و آدم ها و امکانات تصویری جلوی چشمتان می آیند. می توانید یک برش کوتاه از یک اتفاق را ثبت کنید و اطلاعات بیشتر را به کپشن منتقل کنید. از انتخاب عکس ها نترسید اما درنهایت عکس و کپشنی را انتخاب کنید که در تلفیقی دوجانبه به خوبی با هم کنار می آیند و وسوسه و هیجان و جذابیت را همزمان دارند. مطمئن باشید چنین انتخاب هایی در ابتدای راه سخت است و پس از مدتی به آسانی آب خوردن برای انتخاب عکس و نوشتن متن دست به کار می شوید.